آزمایش های اجباری پیش از ازدواج

انجام آزمایش های زیر قبل از ازدواج ضروری می باشد و بدون انجام آن امکان عقد رسمی و محضری وجود ندارد. برای انجام این آزمایش‌ها نیازی به ناشتا بودن نیست. در آزمایشگاه های معرفی‌شده توسط دفاتر ثبت ازدواج، زوجین فقط از نظر این سه حالت مورد بررسی قرار می‌گیرند:

آزمایش تالاسمی

آزمایش عدم اعتیاد

آزمایش بررسی بیماری سفلیس

آزمایش تالاسمی

یک آزمایش CBC (شمارش سلول‌های قرمز خون)  از نمونه خون گرفته شده از آقایان انجام می‌شود. در صورت غیر نرمال بودن این تست از خانم ها نیز نمونه خون گرفته می‌شود و آزمایش CBC انجام میشود. اگر نتیجه آزمایش غیر نرمال باشد (آزمایش CBC هر دونفر MCV<80 و یا MCH<27 باشد) این افراد به بررسی های بیشتری از نظر ابتلا به تالاسمی مینور احتیاج دارند و آزمایش HB الکتروفورز برای آنها انجام می شود.

اگر HbA2>3.5  در هر دو نفر باشد،وزوجین ناقل سالم (مبتلا به تالاسمی مینور) می باشند و حتما باید مشاوره ژنتیکی ویژه انجام دهند زیرا احتمال اینکه نوزاد آنها مبتلا به تالاسمی ماژور باشد، بالا می باشد (در حدود ۲۵ درصد) که با مشکلات بسیار زیادی مواجه خواهند شد و طول عمر این افراد کاهش پیدا می کند. در واقع با ازدواج یک خانم و آقای مبتلا به تالاسمی مینور، در هر بارداری، ۲۵ درصد احتمال ماژور بودن و ابتلای جنین به بیماری، ۵۰ درصد احتمال ناقل بودن و ۲۵ درصد احتمال سالم بودن آن وجود دارد.

اگر در هریک از این افراد یا در هر دو نفر HbA2<3.5  باشد، بیماری فقر آهن می باشد و درمان لازم صورت می گیرد.

آزمایش عدم اعتیاد

برای انجام این آزمایش نمونه ادرار از هر دو نفر گرفته می شود. از مصرف بعضی از داروها مانند دارو های کدئین دار از یک هفته قبل از انجام آزمایش خودداری کنید. درصورتیکه داروی خاصی مصرف می کنید حتما قبل از انجام آزمایش با پزشک خود مشورت کنید تا در صورت امکان از چند روز قبل از انجام این تست مصرف آن را متوقف کنید.

آزمایش بررسی بیماری سفلیس

آزمایش  VDRL برای بررسی فرد از نظر ابتلا به بیماری سفلیس که یک بیماری مقاربتی عفونی است انجام می شود. انجام این تست برای آقایان الزامی می باشد.

عامل ایجاد کننده این بیماری یک نوع باکتری به نام ترپونما پالیدوم می‌باشد. افراد مبتلا می‌توانند سال‌ها بدون بروز هیچ علائمی ناقل این بیماری باشند.راه انتقال اصلی این بیماری از طریق رابطه جنسی می باشد اما از طریق تماس مستقیم پوستی یا غشای مخاطی با زخم‌های فرد بیمار(شانکر) نیز از فردی به فرد دیگر انتقال می‌یابد.  همچنین این بیماری می‌تواند از طریق مادر به جنین نیز انتقال یابد.